Mit 8 godzin snu

Do czasów nowożytnych większość ludzi nie spała ciągiem 8 godzin, lecz ich sen był podzielony na dwie części: najpierw spali kilka godzin (pierwszy sen) potem budzili się około północy na godzinę i znowu zasypiali do rana (drugi sen).  W czasie tej przerwy między snami rozważali sny, modlili się lub czytali przy świetle świec. Tak się działo oczywiście, kiedy poszli spać wcześnie (po zachodzie słońca), jeżeli ktoś poszedł spać późno, np. o północy, to będzie spać do rana bez przerwy.

Pietro Rotari  - Śpiąca młoda kobieta, połowa XVIII wieku

Wzmianki o pierwszym i drugim śnie zaczęły zanikać w XVII wieku; miało to związek z rewolucją przemysłową. Do XX wieku wiedza o podwójnym śnie całkowicie zniknęła ze świadomości społeczeństwa.

Johann Georg Meyer von Bremen - Śpiące dziecko, XIX wiek

Dowodem na to, że sen dwufazowy był normą jest fakt, że współcześnie wiele osób budzi się w nocy, co jest nazywane insomnią.

Do zaniku dwufazowego snu przyczyniało się również rozpowszechnienie świec. Pierwszym oświetlonym miastem był Paryż w 1667 roku. Londyn oświetlono w 1684 roku. Do końca XVII wieku ponad 50 europejskich miast było oświetlone nocą. Używano do tego świec woskowych lub lamp olejnych.

William Hogarth - Noc, 1736

Do XVII wieku budzono się dzięki "naturalnemu zegarowi", czyli chodzono spać regularnie, o tej samej porze, a budzono się ze wschodem słońca; w budzeniu pomagały odgłosy zwierząt (pianie kogutów) i dzwony kościelne.

Potem rozpowszechniły się zegary latarniowe ("ptasie klatki"), które miały dzwoneczek służący jako budzik. 

Jean Frederic Schall - Dama przy toaletce z psem

Na tym obrazie prawdopodobnie jest przedstawiony zegar latarniowy

W XIX wieku w Anglii istniał zawód zwany Knocker-Uppers. Stukali oni w okna lub drzwi swoich klientów kijami, aby ich obudzić. Używali też kołatek, grzechotek lub miękkicj młotów. Ten zawód istniał do lat 70 XX wieku.