Izabela Łęcka z książki "Lalka" (wiersz)

Portret kobiety i jej charta, ok. 1870 (Szkoła Angielska)

Powieść "Lalka" Bolesława Prusa rozgrywa się w latach 70-tych XIX wieku.

Napisałam sonet inspirowany fabułą książki, którego podmiotem lirycznym jest Izabela Łęcka. Akcja wiersza dzieje się, zanim Izabela wstąpiła do klasztoru. Zdania w nawiasie reprezentują głos sumienia/podświadomości.

Auguste Renoir - Młoda kobieta splatająca włosy, 1876

Potępiona przez świat
Izabela Łęcka

Och, usta świata mówią o sprawiedliwości,

Potępiają zgodnie z prawem, bez żadnej złości.

Czyż ja jestem największą na świecie grzesznicą?

(Nadszedł czas na mnie, aby stać się pokutnicą!)

Tak, w dostatku upłynął czas mojej młodości..

Czy żem kradła owe zbytki w mnogiej ilości?!

Czy żem zabiła?!..Jakie grzechy mi wyliczą?!

(Myślę wciąż o sobie, te grzechy się mnie tyczą.)

Dlaczegóż to nadeszła właśnie na mnie zguba?!

(Mój ojciec umarł. - Jego śmierć - moja wina.)

Niewinność, myślałam była, to moja chluba.

(Wszystko stracone! Zniszczona Łęckich rodzina!)

Może błagać o miłosierdzie mi się uda??

(Nie ma dla mnie litości. Świat nie zapomina.)

Pierre Auguste Renoir - Młoda kobieta pozująca do obrazu